5e Yama: Aparigraha (bezitloosheid )

Als je de blogpost over de yama's en niyama's nog niet hebt gelezen dan raad ik je aan die eerst te lezen.

De 5e yama is aparigraha of bezitloosheid. Hij sprak me aan omdat het veel raakvlakken heeft met minimalisme en essentialisme, twee onderwerpen die me al lange tijd interesseren. Toch ben ik erachter gekomen dat deze yama dieper gaat dan het niet bezitten van een overschot aan spullen. Het gaat ook om het ruimte geven aan andere mensen, je bezit niemand en legt geen bezit op iemands tijd, spullen of expertise. Maar het onderwerp eten sprong er wat mij betreft echt uit. Eet niet teveel. Neem niet meer dan je nodig hebt. Dat was de grote uitdaging in de maand dat ik me met de yama bezitloosheid bezig hield.

Wat betreft het bezit van spullen koop ik eigenlijk bijna nooit iets wat ik niet nodig heb of waarvan ik niet zeker weet dat het wat toevoegt aan mijn leven en waar ik niet minstens een paar dagen, weken of zelfs maanden over heb nagedacht. Ik zou graag mijn bezit nog heel wat verder willen inkrimpen dan ik de afgelopen maanden en jaren heb gedaan maar dat was niet de grootste uitdaging deze maand.

EERSTE DILEMMA

Ik ben helemaal weg van een bepaalde boekenserie. Ik heb altijd al heel graag gelezen wat ook de rede is dat ik begin dit jaar weer een abonnement op de bibliotheek heb genomen. Al die boeken kopen werd een beetje duur en ik wilde lang niet alles een tweede, derde of vierde keer lezen wat kopen dus niet ideaal maakte. Dat gezegd hebbende, deze serie hebben ze niet bij de bibliotheek. Dus ik dacht ik moet het boek kopen. Maar dat betekend dat ik het boek bezit, en dat past niet bij bezitloosheid. Toen dacht ik, misschien heeft iemand in mijn omgeving het boek en kan ik het lenen, maar helaas. Daarna bedacht ik dat ik het misschien online ergens kon downloaden maar dat zou betekenen dat ik er niet voor betaal en wel het boek bezit, wat dus eigenlijk stelen zou zijn. Dus weer terug bij af, het boek kopen. Als ik een boek koop is dat waar mogelijk altijd een ebook, in dit geval ook. Het neemt geen ruimte in in de kast en houdt alles wat rustiger, opgeruimder. Maar als ik het boek koop, bezit ik het wel nog steeds, ook al is het digitaal. Toen dacht ik, wat als ik het nu niet koop? Eerlijk gezegd, kan ik best een maand wachten, tot deze opdracht voorbij is. Maar juist daar zit de valkuil, ik zou het de dag dat ik weer "mag" meteen kopen. Dus dat is puur uitstellen en ik weet al dat ik dat heel goed kan. Voor ik iets koop staat het vaak eerst weken, maanden soms zelfs jaren op een lijstje. Ik denk er wel degelijk over na. Dus ik kocht het boek.

TWEEDE DILEMMA

Niet teveel eten. Het is vrij simpel, ik houd van eten en ik vind het behoorlijk moeilijk om daar mijn grenzen in te bewaken. Ja, ik eet vrij vaak teveel. Zoetigheid is lastig maar vooral tijdens de normale maaltijden zit mijn probleem. Voor een deel zit het er denk ik in dat ik op mijn werk maar 1 pauze heb tijdens een volle werkdag. Alleen een lunchpauze. Gezien ik wel veel druk bezig ben heb ik relatief snel weer trek. Om ervoor te zorgen dat ik het red tot mijn pauze en vervolgens na mijn werk ben ik geneigd extra veel te eten. Wat werkt maar echt gezond is het niet en het past ook niet bij de yama bezitloosheid. Ik eigen me namelijk meer eten toe dan ik nodig heb.

Als ik zelf boodschappen doe kan ik zoetigheid vrij makkelijk laten staan en zorg ik ervoor dat er gezonde snacks in huis zijn. Het probleem is dat ik meestal niet de persoon ben die boodschappen doet in huis en als ik de kast open doe en die staat vol met koekjes of (nog erger) mijn vader zet een bak chocoladepepernoten voor mijn neus op tafel, laten we zeggen dat die er dan niet al te lang.

DERDE DILEMMA

Mijn telefoon ging kapot. Mijn telefoon was al aan paar jaar oud en tweedehands. Het had vanaf het begin al problemen en die werden alleen maar erger de laatste tijd. Tot hij er volledig mee stopte. Hij viel uit en is vervolgens niet meer aan gegaan. Dus ik moest een nieuwe telefoon.

Ik heb al vanaf het begin gezegd dat als mijn oude telefoon ooit vervangen moest worden, ik een Fairphone wilde. Ze zetten de planeet en mensen voorop. En dat is iets wat ik graag support. Dat gezegd, het is een heel smak geld om zomaar even onverwachts uit te geven. Vooral als blijkt dat hij niet wil opladen. Dus ik weer terug naar de winkel waar bleek dat hij eerst opgestuurd zou worden voor reparatie wat 2 tot 3 weken kon duren. En ik kreeg geen vervangend toestel (of een nieuwe, wat ik eigenlijk had verwacht aangezien ik gewoon een telefoon kreeg die het niet goed deed). Op zo'n moment voel je pas echt hoe afhankelijk je tegenwoordig bent van een telefoon. Zo goed als alle communicatie gaat via dat ding, ook voor school en werk. Daarnaast had ik heel wat lijstjes en foto's op mijn oude toestel staan. Allemaal weg. Een hele goede oefening in loslaten dus. Een echte oefening in bezitloosheid.

Uiteindelijk kreeg ik een halve week later mijn telefoon terug. En weer laadde hij niet op. Dit keer heeft een reparatiewinkel hier in de buurt het ding een stroomstoot gegeven en daarna werkte hij gewoon normaal. Maar eerlijk is eerlijk, het is allemaal niet gegaan zoals ik zou willen.

Dat was het weer voor vandaag. Voor nu veel succes met de volgende stappen op jouw brug en ik wens je alle geluk toe en een prachtige rest van je dag.

❤ Eva